In dit onderzoek zijn zorgprofessionals werkzaam bij de Levenseindekliniek gevraagd naar hun ervaringen en opvattingen met en over euthanasieverzoeken van ouderen die hun leven als voltooid beschouwen. Door middel van diepte-interviews is getracht meer inzicht te krijgen in de percepties van zorgprofessionals op het fenomeen ‘voltooid leven’.

In de interpretatie van de euthanasiewet door de Hoge Raad is bepaald dat een medische grondslag nodig is om in aanmerking te komen voor euthanasie. Voltooid leven wordt vaak omschreven als existentieel lijden. Zorgprofessionals werkzaam bij de Levenseindekliniek geven aan dat zij bijna altijd zien dat deze ouderen ook lichamelijke klachten hebben en zij dus gecategoriseerd kunnen worden onder ‘stapeling van ouderdomsklachten’, waardoor zij wel in aanmerking komen voor euthanasie. Het lijden van de patiënt wordt vaak medisch geïnterpreteerd en binnen dit frame geplaatst.

Voltooid leven wordt door de meeste zorgprofessionals gezien als uitzichtloos en ondraaglijk, maar de respondenten hanteren een explanatory model om de situatie te verklaren. De eigen werkervaring en samenwerking met collega’s, de interactie met patiënten en de publieke opinie hebben invloed op de manier waarop de zorgprofessionals de euthanasiewet interpreteren. Ook de reden waarom de zorgprofessionals zich verbinden aan de Levenseindekliniek heeft invloed op de manier waarop zij hun eigen handelen interpreteren. Respondenten die zichzelf activistisch noemen, vinden de huidige interpretatie van de wet vaak ontoereikend. Het framen van het lijden om het te vatten in het biomedische model gebeurt zowel bewust als onbewust. Onbewust gebeurt dit vanwege het explanatory model dat is beïnvloed door de lifeworlds van de zorgprofessionals. Bewust gebeurt dit vanuit een ideologische overtuiging of vanuit barmhartigheid.

Ik ben op dit moment werkzaam bij de NVVE.